കവിത 15
നവനീത്

ദൈവപുത്രനെന്നും ലോക രക്ഷകനെന്നും
വിളികേട്ടു നിന്നെ നിനക്ക് നഷ്ട്ടപെട്ടോനെ
നീയറിയുക
പ്രാകൃതചിന്തതൻ  പരകോടിയിൽ
ആദിബോധത്തിന്റെ മൂര്ത്തഭാവത്തിൽ
വിശുദ്ധ ദേവാലയത്തിന്നകതിന്നും
കച്ചവടത്തിന്റെ കാവ്യനീതികൾ രചിക്കുന്നു
വേട്ട നടക്കുന്നുണ്ട്
മാന്കുട്ടികൾ പിടഞ്ഞു ചാവാറുണ്ട്

പീഡിതന്റെ പ്രതികാരം നുരയുന്ന
മനസ്സിൽ പനിനീരുകൾ വളര്ത്തിയോനെ
നീയറിയുക
നീതിമാന്റെ രക്തം പുരണ്ട
കൈകളിന്നും ശുദ്ധമാകാറുണ്ട്
ഒറ്റുകാരനും തല്ലിപ്പറഞ്ഞൊനും
ഉന്നതന്മാരാകുന്നുണ്ട്
സന്ദേശങ്ങളില്ലാതെ വെള്ളരിപ്രാവുകൾ
ചത്തൊടുങ്ങുന്നു
കുട്ടികൾ കുറ്റവാളികൾ ആകുന്നു
ലിംഗമറിയാത്ത പ്രായത്തിലെ
ഭോഗമെന്തെന്നറിയുന്നു
കാട്ടാളന്റെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നും
ചോര പുരണ്ട പ്രകാശം പറക്കുന്നു
അധോനഗരത്തിന്റെ തെരുവുകളിൽ
ചെകുത്താൻ ജ്ഞാനസ്നാനം  കഴിക്കുന്നു
സന്മനസ്സുള്ളവർക്ക് മരണാനന്തരം
കല്ലറയും ഉമിനീരാട്ടും ലഭിക്കുന്നു
ഇന്നിന്റെ പാപം പേറാൻ
തക്ക കുരിശില്ലാതെ  അഭിനവ
ദൈവപുത്രന്മാർ കുഴങ്ങുന്നു

ഇവിടെ  കവിയെ ലോകം പരിഹസിക്കുന്നു
അക്ഷരങ്ങളെ കുഴിച്ചുമൂടുന്നു
ബാക്കിയാകുന്നവ  ഗതികിട്ടാതലയുന്നു

പിച്ചി ചീന്തപ്പെടുന്നത് എന്റെ പെങ്ങൽ
എറിഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നത് എന്റെ അനിയൻ
നോക്കി നില്ക്കുന്നത് എന്റെ അച്ഛൻ
തൂത്തുവാരുന്നത് എന്റെ അമ്മ
സാക്ഷിയാകുന്നത് ഞാൻ

പ്രതികരിക്കനാവാത്ത ഹൃദയത്തിന്റെ
ശാപം പേറി കവി എഴുത്തുപെക്ഷിക്കുന്നു
കൊല നടത്തപ്പെടുന്നു